Προσοχή, μην ακούσουν τα παιδιά!

Καθόμασταν σε μία ψαροταβέρνα της Κω, και λέγαμε βλακείες. ότι βλακείες δηλαδή, μπορούν να πουν ενήλικες άνθρωποι, οι οποίοι έχουν πιεί και κάτι μπύρες..
Στην παρέα, ήταν και ο δεκάχρονος γιος του μαγαζάτορα.
Όπως όλοι καταλαβαίνετε, πάνω στη γενίκή ευθυμία, αρχίζουμε να λέμε και ανέκδοτα. Παθαίνει πλάκα ένας απο την παρέα, μας λέει ότι το παιδάκι δεν πρέπει να ακούει τέτοιες πορνοκουβέντες. Κόλλημα εμεις που θέλαμε να συνεχίχουμε τα πορνοανέκδοτα μας... Τι να κάνουμε, αρχίσαμε να στέλνουμε τον κακομοίρη το Μιχαλάκη σε αποστολές, για να μην ακούσει το "πονηρο" ανέκδοτο. Μια τον στέλναμε να πάρει χάμπουργκερ, (τα οποία φυσικά δεν ήθελε νσ φάει κανένας...) μια να πάρει πορτοκαλάδες (γιατί κατα λάθος όλοι διψούσαμε...) μετά του δείχναμε τους φακούς που είχαμε όλοι να μας πει ποιος φωτίζει καλύτερα...
Κάποια στιγμή, τελειώνουν τα ανέκδοτα, οπότε έχουμςε πιάσει πια σοβαρη συζήτηση. Εκεί κι ο Μιχαλάκης φυσικα!
-Να πω κι εγώ ένα ανέκδοτο; λέει το ανήλικο παιδί.
-Βεβαίως, του λέμε, να πείς! (περιμένοντας ότι θα έλεγε κάτι με τον Τοτό και την Ελενίτσα), Αμ δε! Διαβάστε ανέκδοτο:
Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα ζευγάρι, που δεν είχαν χρήματα οπότε είχαν νοικιάσει μόνο ένα δωμάτιο. Όμως, σε εκείνο το δωμάτιο, έπρεπε να μείνουν μαζί με το παιδί που είχαν αποκτήσει και ήταν κάπως μεγαλούτσικο. Ο πατέρας, ήθελε να αποκτήσει και δεύτερο παιδί, αλλά και οι τρείς στο ίδιο δωμάτιο δεν γινόταν δουλειά... Τι να κάνει, τι να κάνει, βρήκε τη λύση. "Ρε παιδί μου, σε παρακαλώ κάνε μου μια χάρη. Πήγαινε να κοιτάζεις έξω απο το παράθυρο, κι αν δεις κάποον με μαύρα να μου το πείς. Άν δεις κάποιον με μαύρα και μου το πεις, έχεις ένα ευρώ!"
Χαίρεται βέβαια ο πιτσιρικάς, χαίρονται και οι γονείς του επειδή κοιτάει με επιμέλιεα έξω από το παράθυριο και οι υπόλοιποι κάνουν τη δουλειά τους...
Περνάνε δύο μέρες, τρεις, τέσσερις, ο πιτσιρικάς στο πόστο του στο παράθυρο.
Κάποια στιγμή ωστόσο, έχει σηκωθεί και χτυπιεται: Μπαμπά! Μπαμπά! σίγουρα θα μου δώσεις ένα ευρώ αν δω κάποιον μαυροφορεμένο;
Ο μπαμπάς ικανοποιημένος: Γιατί παιδί μου; Έγινε κατι;
-Μπαμπά, αυτή τη φορά, τα γαμησιάτικα θα σου ελθουν ακριβα! Απο κάτω περνάει κηδεία!
Ευτυχώς που προσέχαμε να μην ακούσει τίποτα το παιδί...

Όλο το χρόνο σκοτώνεστε που θα πάτε για καλοκαίρι και μετά αναρωτιέστε γιατί είναι όλα τόσο ακριβά, γιατί ουρλιάζουν οι βάρβαροι, γιατί είναι όλα δήθεν... Έχετε σκεφτεί το πολύ απλό; συνεννοούμαστε με την παρέα μας γενικώς που θέλουμε να πάμε φέτος. Πάμε σε ένα νησί όμορφο, αρχές της σαιζόν. ¨ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ, ΟΧΙ ΤΟΝ ΙΟΎΛΙΟ Ή ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ! Πάμε κάποιοι πρώτοι, για διερευνητική αποστολή. Αγοράζουμε μια τοπική εφημερίδα. Βλέπουμε τις μικρές αγγελίες. Αποφασίζουμε που κοντά θέλουμε να είμαστε (π.χ. κοντά σε παραλία που να γίνεται της τρελής. σε περιοχή με κλαμπ, (μετά όμως να μη διαμαρτυρηθεί κανείς για την ηχορύπανση και τα μηχανάκια) σε ερημητήριο ή όπου αλλού θέλει κάποιος. Βλέπουμε το δωμάτιο. Φροντίζουμε να έχει μέσα τα απαραίτητα. (Τα περισσότερα έχουν μέσα ψυγείο, τηλεόραση, κουζίνα και αιρκοντίσιον, το τελευταίο από άποψη δεν το χρησιμοποιώ). Παζαρεύουμε το δωμάτιο για όλη την καλοκαιρινή σαιζόν, και μετά κανονίζουμε με τους δικούς μας πότε θα πάρουν άδεια, άρα μοιραζόμαστε τα νοίκια. Δεν είναι ανάγκη να φύγετε όλοι την ίδια περίοδο και να σας σπάνε τα νεύρα οι κάθε λογής "δωματιάδες", αρκεί στους κυρίους που θα νοικιάσετε τα δωμάτια να ξεκαθαρίσετε ότι θα μείνει κι άλλος κόσμος εκεί. Πώς νομίζετε ότι μένω εγώ στην Κω όλο το καλοκαίρι με 250 ευρώ δωμάτιο το μήνα και φιλοξενώ και τους φίλους μου;

Τα χαμογελαστά επαγγέλματα του καλοκαιριού

Δεδομένου ότι η δουλειά μου μου δίνει τη δυνατότητα να μπροώ να την εκτελώ χωρίς να είναι απαραίτητη η φυσική μου παρουσία στο γραφείο και δεδομένου ότι η φετινή χρονιά μου πήγε όσο κατα διαόλου μπορεί να πάει μαι χρονιά, είπα το φετινό μου καλοκαίρι να το περάσω σε κοσμοπολίτικο νησί των Δωδεκανήσων. Ξέρετε, απο αυτά που δεν κοιμούνται ποτέ, που τα μπαράκια μένουν ανοιχτά μέχρι να ξημερώσει και όταν κλείσουν ανοίγουν τα πρώτο Beach bar, γενικώς εκεί που γίνεται κακός χαμός.
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά μόλις πιάσει το καλοκαίρι και εμφανιστούν τα πρώτα "αποδημητικά τεκνά" από όλες τις χώρες του πλανήτη ένα σωρό κόσμος βασίζει την οικονομική του άνοδο όχι στη δουλειά που παρέχει, αλλά στο πόσο φωτεινό χαμόγελο έχει και μπορεί να το χρησιμοποιήσει προκειμένου να τραβήξει τουρίστες. και δε μιλάω μόνο γι ατους γνωστούς "κράχτες" που τις περισσότερες φορές καταντάνε ενοχλητικοί.
Υπολογίστε: Μπαρμαν, γκαρσόνια, επαγγελματίες χορευτές, δημιουργοί Happenings, D.J's πορτιέρηδες, (καλά, αυτοί δεν είναι πάντα χαμογελαστοί...) υπάλληλοι και ιδιοκτήτες τουριστικών καταστημάτων, εργαζόμενοι σε πλοία, γραφεία ταξιδίων, ναυτιλιακές εταιρίες.
Κι απο δίπλα, οι "φερτοί" απο άλλα μέρη που όπου δουν πολύ κόσμο να μαζεύεται δεν χάνουν την ευκαιρία για "μπίζνες". Υπολογίστε: Πακιστανοί και μαύροι με CD, παιδάκια που ζητιανεύουν ή παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, τσιγγάνοι με λουλούδια, οι γνωστοι μικροπωλητές αντικειμένων, ταιλανδοί που κάνουν μασάζ στις παραλίες, καλλιτέχνες που κάνουν ζογκλερικά, μουσικοί με τα όργανα τους, άλλοι καλλιτέχνες που κάνουν τατουάζ με χένα και ένα σωρά άλλοι άνθρωποι, όλοι με το χαμόγελο στα χείλη.
Ενα χαμόγελο, κρίμα, τοσο ψεύτικο, τόσο επιτηδευμένο, που μονο σκοπό έχει την εξαγωγή απο τις τσέπες των τουριστών του τόσο απαραίτητου πλέον ευρώ και την εισαγωγή του στις τσέπες των επαγγελματιών της χαράς...
Σε τέτοια μέρη τα συνοφρυωμένα πρόσωπα απαγορεύονται δια ροπάλου. Οι "ξένοι" ήλθαν στη χώρα μας να διασκεδάσουν και απαιτούν να περάσουν καλά. Τι κι αν οι κάτοχοι των χαμόγελων έχουν ένα σωρό προβλήματα; Το σώου πρέπει να συνεχιστεί, με κάθε προσωπικό κόστος...
Υ.Γ.
Όταν ήμουνα μικρή, η μητέρα μου μου έλεγε "μη μπλέκεις με γιατρούς και δικηγόρους". Όλο τον περασμένιο Νοέμβριο είχα μπλέξει με γιατρούς, από το Γενάρη έμπλεξα και με δικηγόρους, απο το Μάρτη έμπλεξα με γιατρούς και δικηγόρους για να κορυφωθεί το μπέρδεμα το Μάη που έμπλεξα και με ένα νεκροθάφτη.
Κατά κανόνα δε γράφω εδώ μέσα πολύ προσωπικές ιστορίες. Αυτή τη φορά όμως θέλω να στείλω ένα μήνυμα. Αντίο καπετάνιε μου... Πάντα θα σε σκέφτομα και θα υπάρχει για σένα η πιο ακριβή θέση μέσα στην καρδιά μου... Κάνε μου όμως κι εσύ μια χάρη αν με βλέπεις ακόμα απο κάπου. Έλα που και που στα όνειρα μου να ομορφύνεις τις νύχτες μου, αφου δεν έχω πια τη χαρά να βλέπω τα δύο σου μάτια να μου φτιάχνουν τη μέρα όταν ξυπνάω στο άδειο μου κρεβάτι...

Πικρές φράουλες

Οι φράουλες είναι απο τα πιο αγαπημένα μου φρούτα και κάθε τέτοια εποχή κάνουν πάρτι οι μανάβηδες της γειτονιάς μου αφού δεν προλαβαίνω να αγοράζω κεσεδάκια. Αυτό που δεν ήξερα όμως, ήταν οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εργαζομένων που έφτασαν στη χώρα μας για μια καλύτερη ζωή και κατέληξαν να μαζεύουν τα φρούτα απο τα θερμοκήπια έναντι ελάχιστων για την εξασφάλιση αξιοπρεπούς επιβίωσης ευρώ. Τώρα που οι εφημερίδες έχουν βουήξει για τους "άθλιους της Ηλείας", το αγαπημένο φρούτο μου κάθεται κυριολεκτικά στο λαιμό. Σκέφτομαι σε πόσες άλλες περιπτώσεις τα όμορφα και εύγευστα προϊόντα που φτάνουν μέχρι το πιάτο μας, βασίζουν την παραγωγή τους στον κόπο και την προσπάθεια άλλων κακοπληρωμένων μεταναστών που για ένα στοιχειώδες μεροκάματο υποκύπτουν στις πιέσεις των όποιων "αφεντικών".
Από δω και στο εξής, όταν βλέπω φράουλες δεν αγοράζω πλέον. Και θα πρότεινα σε όλους τους αναγνώστες αυτού του blog να κάνουν το ίδιο. Επειδή το συγκεκριμένο φρούτο είναι πολύ εύκολο στην καλλιέργεια, σε αντίθεση με άλλα είδη, ο καθένας μπορεί να πάρει δύο ή τρεις γλάστρες και να τις τοποθετήσει στο μπαλκόνι του. Είναι χαρακτηριστικό ότι και χώρος να μην υπάρχει, οι φράουλες μπορούν να καλλιεργηθούν ακόμα και σε σωλήνες με χώμα και τρύπες, στερεωμένους κατακόρυφα! Θα ξαφνιαστεί κανείς αν διαπιστώσει ποσα πολλά φρούτα θα έχει στη διάθεση του με ελάχιστη φροντίδα και πόση διαφορά στη γεύση θα διαπιστώσει. Χώρια που αποφεύγει κανείς όλα τα βλαβερά φυτοφάρμακα και λιπάσματα. Όσο για κείνους τους¨"παλικαράδες' που τραυμάτισαν μετανάστες και συνδικαλιστές και έκοψαν το νερό στους καταυλισμούς, μπορούν αν θέλουν να μαζέψουν μόνοι τους τις φράουλες τους, να τις φάνε μόνοι τους, να τις κάνουν ακόμα και μαρμελάδα αν το τραβάει η όρεξη τους. Εγώ ευχαριστώ, αλλά προϊόν που βασίζεται σε τέτοια απάνθρωπη εκμετάλλευση δεν πρόκειται πλέον να πάρω...

Αστέρας Εξαρχείων!

Σε γήπεδο δεν είχα πατήσει ποτέ στη ζωή μου. Μάλιστα, άν έπεφτα σε κάποια σετική συζήτηση, κορόιδευα ασυστόλως τους οπαδούς των διάφορων ομάδων, έλεγα ότι οι "κλωτσαδόροι" απο τις πολλές κεφαλιές που δίνουν στο γήπεδο έχουν χαζέψει εντελώς, ή ακόμα χειρότερα αν βρισκόμουνα σε παρέα με γαύρους και βάζελους που τσακωνόταν, φρόντιζα να δηλώσω κατ' ευθείαν ΑΕΚ για να αποσυντονίσω τον καυγά. Βέβαια, όταν κάποτε με ρώτησαν ποιός παίζει στην ΑΕΚ, εγώ δε μπορούσα να θυμηθώ ούτε έναν παικτη, τόσο σχετική είμαι με το αντικείμενο.
Θεωρούσα και θεωρώ ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο αποτελεί μια τεράστια επιχείρηση όπου αλλάζουν χέρια δισεκατομμύρια ευρώ, βασιλεύει η διαφθορά και το ντοπάρισμα και ουδεμία σχέση έχει με τα αγνά αθλητικά ιδεώδη. Έτσι, απέφευγα κάθε σχετική με το θέμα συζήτηση, πόσο μάλλον να πάω να δω από κοντά κάποιο αγώνα.
Όμως, τον τελευταίο καιρό είχα ακούσει τόσα πολλά για τον Αστέρα Εξαρχείων και τα όσα διαδραματίζονται όποτε κατεβαίνει στο γήπεδο, που αποφάσισα να πάω κι εγώ μια φορά σε έναν αγώνα. Για μιά φορά, σκέφτηκα, δεν πειράζει.
Αυτό που συνάντησα όμως στις κερκίδες της περιβόητης Αλεπότρυπας, όπου είναι και η έδρα της ομάδας, δεν το περίμενα με τίποτα. Περίπου 50 ένθερμοι απαδοί της ομάδας, ντυμένοι κυρίως στα μαύρα (που είναι και το χρώμα της φανέλλας) να χτυπιούνται καινα φωνάζουν συνθήματα απο το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του αγώνα. Τέτοιο πάθος, δεν είχα δει ούτε καν σε αγώνες μεγάλων ομάδων! Ένα μεγάλο τύμπανο έδινε τον παλμό, κανείς δεν καθόταν στην κερκιδα, όλοι όρθιοι στα κάγκελα παρακολουθούσν τα όσα διαδραματιζόταν στον αγωνιστικπο χώρο κανοντας καίριες παρεμβάσεις για κάθε φάση με ιδιαίτερα καυστικό χιούμορ. Και όλοι είχαν από ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι!
Όσο για τα συνθήματα, καμία σχέση με ποδόσφαιρο. Άλλα έλεγαν για καμμένα περιπόλικά, άλλα για καμμένες τράπεζες, άλλα για καμμένα αστυνομικά τμήματα και άλλα για το "άβατο" της πλατείας Εξαρχείων. Μια πραγματική γιορτή, που καμία σχέση δεν είχε με οργανωμένα συμφέροντα, λέσχες "οπαδών" που κλείνουν ραντεβού απο δω και απο κει να σφαχτούν με την ησυχία τους, ουτε με την κονόμα από το ποδόσφαιρο. Το πάθος και η αγωνία του φίλαθλου, στην πιο αγνή μορφή του! Ποδοσφαιριστές και οπαδοί ζούσαν πραγματικά τις φάσεις του αγώνα, γιατί όντως δεν επαιζαν για το κάθε πριμ αλλά για την ομάδα. Και μάλιστα, όπως μου είπαν οι παλιότεροι φίλαθλοι της ομάδας, όλα αυτά δεν'ηταν τίποτα αφού είχα πέσει λέει σε πολύ υποτονική μέρα...
Από δω και στο εξής, θα βρίσκομαι πιο συχνά κοντά στον Αστέρα και στο ξέφρενο πανηγύρι που διαδραματίζεται στις κερκίδες των γηπέδων. Θα πάρω μάλιστα και κασκόλ.


Υ.Γ. Για την ιστορία, την ημέρα που πήγα η ομάδα έπαιζε με το Καλαμάκι και έχασε 2 -0. Οι Καλαμακιώτες ήταν κάτι νεαρά παιδιά που είχαν έλθει στο γήπεδο με μαμάδες και μπαμπάδες. Νεώτεροι, άρα γρηγορότεροι και με καλύτερο τερματοφύλακα.
Γκαντεμιά, θα πει κανείς. Δεν πειράζει όμως. Ανεβήκαμε κατηγορία και είναι λογικό να έχουμε και απώλειες αφού παιζουμε με καλύτερες ομάδες. Σημασία έχει η ατμόσφαιρα, η διάθεση, το αγωνιστικό πνεύμα.
Και για να μην ξεχνιόμαστε: "Αστέρα, με ξύδια είσαι η Τσέλσι ίδια"!

Περί χρόνου

Ο χρόνος είναι μια τελείως σχετική έννοια. Όλοι έχετε παρατηρήσει βέβαια πόσο εύκολα περνάει το Σαββατοκύριακο ή τελειώνουν οι διακοπές πριν καλά καλά το καταλάβει κανείς. Πόσο δύσκολα περνάει η ώρα όταν περιμένμεις το σχόλασμα απο τη δουλειά ή κάποιο πρόσωπο που σ' έστησε στο ραντεβού. Είναι ανεκτίμητα εκείνα τα "δέκα λεπτάκια ακόμα..." πριν το πρωϊνό ξύπνημα, αλλά ανυπόφορα τα δέκα λεπτά μέχρι να έλθει το μετρό τις περίεργες ώρες που αραιώνουν τα δρομολόγια. Πόσο λίγο αλήθεια κρατάνε οι λίγες στιγμές κάποιας αγκαλιάς, φιλιού, ευτυχισμένου χαμόγελου... Ενώ αντίθετα, φαίνονται ατέλειωτες οι ώρες στις ουρές αναμονής ,στις δημόδσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία.
Ο χρόνος είναι συν τοις άλλοις και ενάντια στην ισότητα των δύο φύλων. Το ίδιο φαίνεται ένας πενηντάρης που κυνηγάει πιτσιρίκες στα μπαρ με μια πενηντάρα που ούτε να το διανοηθεί δε μπορεί να κάνει το ίδιο;
Ο χρόνος περνάει χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε. Δείτε τι γινεται όταν συναντιέται τυχαία καμιά παλιά παρέα και αρχίζει τις ιστορίες. Το γενικό συμπέρασμα είναι "Πως πέρασε ρε παιδιά τόσος καιρός! Λες και ήταν χθες όταν έγιναν όλα αυτα..."
Ο χρόνος είναι μη αναστρέψιμος. Ότι έκανες ή δεν έκανες την κατάλληλη στιγμή, δυστυχώς δε μπορείς να το διορθώσεις λίγο αργότερα. Και βέβαια, όσα καλλυντικά και να βάλεις δε μπορείς να ταματήσεις να γερνας.
Γι' αυτό φίλοι μου, ας μην αφήνουμε ουτε μια στιγμή να πηγαίνει χαμένη. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή και είναι σε μεγάλο βαθμο στο χέρι μας να την κάνουμε κόλαση ή παράδεισο. Και βέβαια, οι δέίκτες του ρολογιού γυρίζουν αδυσώπητα χωρίς να μπορεί κανείς να τους αλλάξει την πορεία.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Άντε βρε, καλή χρονιά, βγείτε από τα σπίτια σας, ερωτευτείτε, δημιουργήστε, κάντε όμορφα πράγματα με όσους αγαπάτε και μην αφήνετε να πηγαίνει χαμένη ούτε μία στιγμή. Μην κολλάτε σε ημερομηνίες και Πρωτοχρονιές. Ευτυχισμένο το υπόλοιπο της μελλοντικής ζωής μας!