Τα χαμογελαστά επαγγέλματα του καλοκαιριού

Δεδομένου ότι η δουλειά μου μου δίνει τη δυνατότητα να μπροώ να την εκτελώ χωρίς να είναι απαραίτητη η φυσική μου παρουσία στο γραφείο και δεδομένου ότι η φετινή χρονιά μου πήγε όσο κατα διαόλου μπορεί να πάει μαι χρονιά, είπα το φετινό μου καλοκαίρι να το περάσω σε κοσμοπολίτικο νησί των Δωδεκανήσων. Ξέρετε, απο αυτά που δεν κοιμούνται ποτέ, που τα μπαράκια μένουν ανοιχτά μέχρι να ξημερώσει και όταν κλείσουν ανοίγουν τα πρώτο Beach bar, γενικώς εκεί που γίνεται κακός χαμός.
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά μόλις πιάσει το καλοκαίρι και εμφανιστούν τα πρώτα "αποδημητικά τεκνά" από όλες τις χώρες του πλανήτη ένα σωρό κόσμος βασίζει την οικονομική του άνοδο όχι στη δουλειά που παρέχει, αλλά στο πόσο φωτεινό χαμόγελο έχει και μπορεί να το χρησιμοποιήσει προκειμένου να τραβήξει τουρίστες. και δε μιλάω μόνο γι ατους γνωστούς "κράχτες" που τις περισσότερες φορές καταντάνε ενοχλητικοί.
Υπολογίστε: Μπαρμαν, γκαρσόνια, επαγγελματίες χορευτές, δημιουργοί Happenings, D.J's πορτιέρηδες, (καλά, αυτοί δεν είναι πάντα χαμογελαστοί...) υπάλληλοι και ιδιοκτήτες τουριστικών καταστημάτων, εργαζόμενοι σε πλοία, γραφεία ταξιδίων, ναυτιλιακές εταιρίες.
Κι απο δίπλα, οι "φερτοί" απο άλλα μέρη που όπου δουν πολύ κόσμο να μαζεύεται δεν χάνουν την ευκαιρία για "μπίζνες". Υπολογίστε: Πακιστανοί και μαύροι με CD, παιδάκια που ζητιανεύουν ή παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, τσιγγάνοι με λουλούδια, οι γνωστοι μικροπωλητές αντικειμένων, ταιλανδοί που κάνουν μασάζ στις παραλίες, καλλιτέχνες που κάνουν ζογκλερικά, μουσικοί με τα όργανα τους, άλλοι καλλιτέχνες που κάνουν τατουάζ με χένα και ένα σωρά άλλοι άνθρωποι, όλοι με το χαμόγελο στα χείλη.
Ενα χαμόγελο, κρίμα, τοσο ψεύτικο, τόσο επιτηδευμένο, που μονο σκοπό έχει την εξαγωγή απο τις τσέπες των τουριστών του τόσο απαραίτητου πλέον ευρώ και την εισαγωγή του στις τσέπες των επαγγελματιών της χαράς...
Σε τέτοια μέρη τα συνοφρυωμένα πρόσωπα απαγορεύονται δια ροπάλου. Οι "ξένοι" ήλθαν στη χώρα μας να διασκεδάσουν και απαιτούν να περάσουν καλά. Τι κι αν οι κάτοχοι των χαμόγελων έχουν ένα σωρό προβλήματα; Το σώου πρέπει να συνεχιστεί, με κάθε προσωπικό κόστος...
Υ.Γ.
Όταν ήμουνα μικρή, η μητέρα μου μου έλεγε "μη μπλέκεις με γιατρούς και δικηγόρους". Όλο τον περασμένιο Νοέμβριο είχα μπλέξει με γιατρούς, από το Γενάρη έμπλεξα και με δικηγόρους, απο το Μάρτη έμπλεξα με γιατρούς και δικηγόρους για να κορυφωθεί το μπέρδεμα το Μάη που έμπλεξα και με ένα νεκροθάφτη.
Κατά κανόνα δε γράφω εδώ μέσα πολύ προσωπικές ιστορίες. Αυτή τη φορά όμως θέλω να στείλω ένα μήνυμα. Αντίο καπετάνιε μου... Πάντα θα σε σκέφτομα και θα υπάρχει για σένα η πιο ακριβή θέση μέσα στην καρδιά μου... Κάνε μου όμως κι εσύ μια χάρη αν με βλέπεις ακόμα απο κάπου. Έλα που και που στα όνειρα μου να ομορφύνεις τις νύχτες μου, αφου δεν έχω πια τη χαρά να βλέπω τα δύο σου μάτια να μου φτιάχνουν τη μέρα όταν ξυπνάω στο άδειο μου κρεβάτι...