Ημερολόγιο Κρίσης

Ημερολόγιο Κρίσης Όταν είχα πρωτοανοίξει αυτό το Blog, η χώρα χαμογελούσε. Μου το είχε φτιάξει ως δώρο – έκπληξη γενεθλίωβν ο άνθρωπος που έχω αγαπήσει περισσότερο από κάθε άλλον στη ζωή μου και τότε είχα σκεφτεί να το χρησιμοποιήσω για να καταγράφω κάποιες σκέψεις μου και να καταγγέλλω τα κακώς κείμενα σ’ έναν τόπο που φαινομενικά όλα πήγαιναν καλά. Όλοι είχαμε τις δουλειές μας, την ασφάλιση μας κι ένα σπίτι για να μένουμε χωρίς να κινδυνεύουμε να το χάσουμε από τις τράπεζες. Μπορούσαμε να προγραμματίσουμε χωρίς ιδιαίτερο άγχος τις καλοκαιρινές μας διακοπές, τις βραδινές μας εξόδους, τις ταινίες που θα βλέπαμε, τις συναυλίες που θα πηγαίναμε ή τα βιβλία που θα διαβάζαμε. Είχαμε επίσης την άνεση να φροντίσουμε το ντύσιμο μας, να επιλέγουμε τι θα έχουμε στο τραπέζι μας με βάση το τί μας άρεσε και όχι το ποιο προϊόν είναι το πιο φθηνό και να προσφέρουμε στους εαυτούς μας ή και τους γύρω μας μικρές ή μεγαλύτερες απολαύσεις που σήμερα φαντάζουν απλησίαστες. Δεν αγχωνόμαστε αν θα υπάρχουν χρήματα να βάλουμε βενζίνη στα αυτοκίνητα μας, αν μπορούμε να εξασφαλίσουμε όσα μας χρειάζονται για να τα βγάλουμε πέρα κάθε μήνα, ούτε ανησυχούσαμε μην τυχόν μας κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ επειδή ίσως κάποιοι από μας να μη μπορούν να πληρώσουν το χαράτσι. Πάνω απ’ όλα όμως, είχαμε αξιοπρέπεια… Τώρα, τα χαμόγελα έσβησαν. Οι δουλειές δυσεύρετες και οι περισσότερες από αυτές κακοπληρωμένες. Όσοι ακόμα διατηρούν τις θέσεις εργασίας τους στον ιδιωτικό τομέα αισθάνονται όλο και πιο ανασφαλείς, αφού οι περικοπές είναι πλέον καθημερινές σε κάθε τομέα. Για τις διακοπές μας, θυμηθήκαμε οι περισσότεροι τα πατρικά μας που όλα αυτά τα χρόνια τα είχαμε ψιλοπερηφρονήσει ή τα σπίτια φίλων που έχουν την τύχη να διατηρούν εξοχικά. Οι βραδινές έξοδοι περιορισμένες. Αρχίσαμε να μαζευόμαστε ξανά στα σπίτια μας νωρίς για να αποφύγουμε να ξοδέψουμε χρήματα που τα χρειαζόμαστε για να καλύψουμε άμεσες και βασικές ανάγκες. Όταν το να μένει κάποιος πολλές ώρες στο σπίτι του είναι θέμα επιλογής, μπορεί να γίνει δημιουργικότατος τρόπος ζωής. Όταν όμως μένει μέσα επειδή δε μπορεί να κάνει αλλιώς, στο τέλος καταντάει εγκλεισμός. Βόλτες στις ταβέρνες και τα μπαράκια μια Παρασκευή, ένα Σάββατο, κάποια γιορτή ή επέτειο και πάλι πολύ είναι. Τις συναυλίες, τα βιβλία, τα CD και τους κινηματογράφους, σχεδόν τα ξεχάσαμε. Καλά να είναι το διαδίκτυο να κατεβάσουμε καμιά ταινία ;ή τραγούδι. Τις εκδρομές, τα ταξιδάκια, τα μικροδωράκια στους εαυτούς μας και τους φίλους μας, τις βόλτες για ψώνια, τα θεωρούμε πια πολυτέλεια. Ακόμα και στο καθημερινό μας τραπέζι φαίνεται η διαφορά. Εκεί που παίρναμε από τα σούπερ μάρκετ ότι μας άνοιγε την όρεξη, τώρα περιοριζόμαστε στα απολύτως απαραίτητα. Και αναζητούμε τρόπους να τα ψιλομπαλώσουμε, γιατί φυσικά εξακολουθεί να μας αρέσει η καλοπέραση και καλά κάνουμε. Ποιος μας έκλεψε το χαμόγελο μας; Στους δρόμους, δύσκολα πια βλέπει κανείς χαρούμενα πρόσωπα. Η αισιοδοξία μας έχει πιάσει πάτο και πλέον διακωμωδούμε τα χάλια μας και την κατάσταση μας για να μην τρελαθούμε τελείως. Ρευστό στην αγορά δεν κυκλοφορεί, γιατί όσοι δεν έχουν δε μπορούν να ξοδέψουν κι όσοι έχουν , τρομοκρατημένοι από την ανασφάλεια για το αύριο δεν τολμάνε. Και οι καλύτερες μέρες, απ’ ότι φαίνεται, ακόμα αργούν… Αυτό το Blog, κάποια στιγμή το είχα ψιλοπαρατήσει, καθώς προέκυψαν προσωπικά προβλήματα και δεν είχα το χρόνο να ασχοληθώ. Πλέον όμως, θα το χρησιμοποιώ για να καταγράφω τα όσα διαπιστώνω καθημερινά τις δύσκολες μέρες που ζούμε. Πλέον έχω όλο το χρόνο να το κάνω, καθώς είμαι σε καθεστώς επίσχεσης εργασίας από τη δουλειά μου, αφού ήμουνα απλήρωτη εδώ και δύο χρόνια. Μικρές καθημερινές ιστορίες, γεγονότα που με άγγιξαν, σχολιασμός της επικαιρότητας με βάση τις καθημερινές μου εμπειρίες, θα καταγράφονται πλέον σε αυτή τη σελίδα. Άλλοτε με πίκρα, άλλοτε με κριτική διάθεση και άλλοτε με χιούμορ, που είναι ότι καλύτερο μας έχει απομείνει ευτυχώς. Εννοείται ότι το Blog είναι ανοιχτό σε κριτικές και σχόλια. Και για να μην ξεχνιόμαστε: Το χαμόγελο μας θέλουμε πίσω ρε αλήτες και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Κι αν κάνετε ότι δεν το καταλαβαίνετε (γιατί το καταλαβαίνετε πολύ καλά) σύντομα θα βρεθείτε αντιμέτωποι με όλους όσους με τις κινήσεις σας έχετε οδηγήσει στην απόγνωση. Κι αυτοί οι άνθρωποι πολλαπλασιάζονται καθημερινά… Και πλέον, δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο εκτός από τις αλυσίδες τους…