Αστέρας Εξαρχείων!

Σε γήπεδο δεν είχα πατήσει ποτέ στη ζωή μου. Μάλιστα, άν έπεφτα σε κάποια σετική συζήτηση, κορόιδευα ασυστόλως τους οπαδούς των διάφορων ομάδων, έλεγα ότι οι "κλωτσαδόροι" απο τις πολλές κεφαλιές που δίνουν στο γήπεδο έχουν χαζέψει εντελώς, ή ακόμα χειρότερα αν βρισκόμουνα σε παρέα με γαύρους και βάζελους που τσακωνόταν, φρόντιζα να δηλώσω κατ' ευθείαν ΑΕΚ για να αποσυντονίσω τον καυγά. Βέβαια, όταν κάποτε με ρώτησαν ποιός παίζει στην ΑΕΚ, εγώ δε μπορούσα να θυμηθώ ούτε έναν παικτη, τόσο σχετική είμαι με το αντικείμενο.
Θεωρούσα και θεωρώ ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο αποτελεί μια τεράστια επιχείρηση όπου αλλάζουν χέρια δισεκατομμύρια ευρώ, βασιλεύει η διαφθορά και το ντοπάρισμα και ουδεμία σχέση έχει με τα αγνά αθλητικά ιδεώδη. Έτσι, απέφευγα κάθε σχετική με το θέμα συζήτηση, πόσο μάλλον να πάω να δω από κοντά κάποιο αγώνα.
Όμως, τον τελευταίο καιρό είχα ακούσει τόσα πολλά για τον Αστέρα Εξαρχείων και τα όσα διαδραματίζονται όποτε κατεβαίνει στο γήπεδο, που αποφάσισα να πάω κι εγώ μια φορά σε έναν αγώνα. Για μιά φορά, σκέφτηκα, δεν πειράζει.
Αυτό που συνάντησα όμως στις κερκίδες της περιβόητης Αλεπότρυπας, όπου είναι και η έδρα της ομάδας, δεν το περίμενα με τίποτα. Περίπου 50 ένθερμοι απαδοί της ομάδας, ντυμένοι κυρίως στα μαύρα (που είναι και το χρώμα της φανέλλας) να χτυπιούνται καινα φωνάζουν συνθήματα απο το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του αγώνα. Τέτοιο πάθος, δεν είχα δει ούτε καν σε αγώνες μεγάλων ομάδων! Ένα μεγάλο τύμπανο έδινε τον παλμό, κανείς δεν καθόταν στην κερκιδα, όλοι όρθιοι στα κάγκελα παρακολουθούσν τα όσα διαδραματιζόταν στον αγωνιστικπο χώρο κανοντας καίριες παρεμβάσεις για κάθε φάση με ιδιαίτερα καυστικό χιούμορ. Και όλοι είχαν από ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι!
Όσο για τα συνθήματα, καμία σχέση με ποδόσφαιρο. Άλλα έλεγαν για καμμένα περιπόλικά, άλλα για καμμένες τράπεζες, άλλα για καμμένα αστυνομικά τμήματα και άλλα για το "άβατο" της πλατείας Εξαρχείων. Μια πραγματική γιορτή, που καμία σχέση δεν είχε με οργανωμένα συμφέροντα, λέσχες "οπαδών" που κλείνουν ραντεβού απο δω και απο κει να σφαχτούν με την ησυχία τους, ουτε με την κονόμα από το ποδόσφαιρο. Το πάθος και η αγωνία του φίλαθλου, στην πιο αγνή μορφή του! Ποδοσφαιριστές και οπαδοί ζούσαν πραγματικά τις φάσεις του αγώνα, γιατί όντως δεν επαιζαν για το κάθε πριμ αλλά για την ομάδα. Και μάλιστα, όπως μου είπαν οι παλιότεροι φίλαθλοι της ομάδας, όλα αυτά δεν'ηταν τίποτα αφού είχα πέσει λέει σε πολύ υποτονική μέρα...
Από δω και στο εξής, θα βρίσκομαι πιο συχνά κοντά στον Αστέρα και στο ξέφρενο πανηγύρι που διαδραματίζεται στις κερκίδες των γηπέδων. Θα πάρω μάλιστα και κασκόλ.


Υ.Γ. Για την ιστορία, την ημέρα που πήγα η ομάδα έπαιζε με το Καλαμάκι και έχασε 2 -0. Οι Καλαμακιώτες ήταν κάτι νεαρά παιδιά που είχαν έλθει στο γήπεδο με μαμάδες και μπαμπάδες. Νεώτεροι, άρα γρηγορότεροι και με καλύτερο τερματοφύλακα.
Γκαντεμιά, θα πει κανείς. Δεν πειράζει όμως. Ανεβήκαμε κατηγορία και είναι λογικό να έχουμε και απώλειες αφού παιζουμε με καλύτερες ομάδες. Σημασία έχει η ατμόσφαιρα, η διάθεση, το αγωνιστικό πνεύμα.
Και για να μην ξεχνιόμαστε: "Αστέρα, με ξύδια είσαι η Τσέλσι ίδια"!