Ο Κανέλλος βρήκε σπίτι!

Όσοι τα τελευταία χρόνια κατεβαίνετε σε μεγάλες πορείςε και κινητοποιήσεις, σίγουρα έχετε πετύχει κάπου και τον Κανέλλο. Είναι ένα κανελλί (από κει προέρχεται και το όνομα του) "σκυλί του πολέμου", που παλιότερα δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη και έκανε απανωτά "ντού'ί στα ΜΑΤ, τους ασφαλίτες, τους ζητάδες και όσους κινούνταν γενικότερα εναντίον των διαδηλωτών. Πάντα πρώτος σε όλες τις πορείες, με τους αδαείς να αναρρωτιούνται "Μα καλά ποιανού είναι αυτός ο σκύλος και κατεβαίνει κάθε φορά;"
Ο Κανέλλος δεν ήταν κανενός. Τον είχαν βρει μικρό κουτάβι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου και απο τότε ο ίδιος θεωρούσε σπίτι του την Αρχιτεκτονική και φίλους του όσους κινούνταν εκεί γύρω, ιδιαίτερα αν τον τάιζαν κιόλας.
Μέχρι που τα χρόνια πέρασαν και ο Κανέλλος έχασε τη ζωντάνια του. Ορισμένοι "κύριοι καθηγητές" του Πολυτεχνείου που κόπτονταν δήθεν για την "καθαριότητα" του "ιερού" τους χώρου καλεσαν τη Φιλοζωική λέγοντας ψέμματα ότι ήταν αδέσποτος, με αποτέλεσμα να βρεθεί σε ένα σύγχρονο "στρατόπεδο συγκέντρωσης ζώων" στο Μαρκόπουλο.
Η κινητοποίηση των φοιτητών που τον πρόσεχαν και τον αγαπούσαν ήταν άμεση. Μόλις ανακάλυψαν ότι ο Κανέλλος είχε εξαφανιστεί απο το προάυλιο του Πολυτεχνείου ρώτησαν και έμαθαν τι είχε συμβεί. Στη συνέχεια πήγαν και τον πήραν πίσω, ενώ κάποιοι απο αυτούς ανέλαβαν να τον πάνε στο γιατρό και να αναλάβουν τη θεραπεία και τη διατροφή του. Τελευταία συνάντησα κάποιον από τους φοιτητές που μου είπε ότι ο φόβος και ο τρόμος των μπάτσων φιλοξενείται πλέον σε σπίτι. Έχει αρχίσει ξανά να περπατάει μετα δυσκολίας, παίρνει και κιλά σιγά σιγά, αλλά του λείπει αυτό που πάντα θεωρούσε σπίτι του, το Πολυτεχνείο!
Τουλάχιστον, έστω κι έτσι, ο Κανέλλος συνταξιοδοτήθηκε και μπορεί να περάσει τις τελευταίες του μέρες με αξιοπρέπεια, ανάμεσα σε ανθρώπους που τον προσέχουν και τον αγαπάνε. Γιατί βέβαια, δεν ήταν λίγα τα σκυλιά που έχουν συνδέσει την παρουσία τους με τους κοινωνικούς αγώνες αλλά στα γεράματα αφέθηκαν στην τύχη τους.
Για παράδειγμα, ο "Καραμανλής", ένας ωραίος μαύρος σκύλαρος που πήρε το όνομα του από τα... χαρακτηριστικά φρύδια του. Σκύλος με χαρακτήρα και προσωπικότητα, που μάλιστα με είχε διασώσει κάποιο ξημέρωμα Κυριακής από έναν ηλίθιο. Περίμενα σε κάποια στάση λεωφορείου να περάσει οτιδήποτε θα με πήγαινε πιο κοντά στο σπίτι μου, (πού λεφτά για ταξί...) όταν ενας τύπος με κάμπριο και τα σκυλάδικα στο τέρμα έρχεται και αρχίζει να μου λέει διάφορα πρόστυχα.
-Άντε ρε φύγε απο δω, του λεώ, για να εισπράξω το ειρωνικότατο "Γιατί δηλαδή , άμα δε φύγω τι θα μου κάνεις;"
Δεν ήθελε και πολλά ο Καραμανλάκος που με είχε πάρει απο πίσω. Βγαίνει κάτω από το παγκάκι που (νόμιζα ότι) κοιμόταν, στυλώνει τα πόδια, γουρλώνει τα μάτια και αρχίζει ένα γρύλλισμα με τα δόντια να τρίζουν, που ο "μάγκας" χέστηκε πάνω του και γκάζωσε πριν τον αρπάξει το "αιμοβόρο κτήνος" που βέβαια ποτέ δεν πείραζε ούτε μύγα! Περιττό να πω βέβαια, ότι την άλλη μέρα με τα πενιχρά μου οικονομικά τον πήγα στα σουβλάκια ενώ την κονσέρβα του που και που την είχε εξασφαλισμένη. Δυστυχώς όμως, τα ίχνη του Καραμανλή χάθηκαν και κανείς δεν έμαθε τι απέγινε.
Ένας άλλος σκύλος - μορφή ήταν ο Μπλάκυ. Κατάμαυρος, νευρικός, η αλήθεια είναι ότι καμιά φορά πάνω στους καυγάδες έριχνε και καμιά δαγκωνιά σε φίλους κατά λάθος. Το σκύλο αυτό, κυριολεκτικά τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ κάτι "παλικάρια" απο το 5ο Αστυνομικό Τμήμα. Έκανε το "λάθος" να τους γαυγίσει όταν πήγαν να κάνουν εξακρίβωση στοιχείων σε κάτι παιδιά που τον πρόσεχαν και τριγύριζαν ασκόπως στο λόφο του Στρέφη...
Πιο τυχερός από όλους ήταν ο Σκάμπι. Αφού πέρασε μια γεμάτη ζωή στα οδοφράγματα και γέμισε τα Εξάρχεια με μικρούς "Σκαμπούληδες" και "Σκαμπούλες" (ήταν και παραγωγικότατος ο μπαγάσας...) τελικά τον υιοθέτησε κάτοικος της περιοχής. Όμως ούτε αυτός μπόρεσε να ξεπεράσει το σοκ ότι ήρθαν νέοι σκύλοι στην περιοχή και τον ανάγκασαν να αποσυρθεί από αγαπημένα του "στέκια" που με τόσο κόπο και δαγκωνιές τα είχε δικαίως κατακτήσει...