ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ

Την έκανα και φέτος την καθιερωμένη βόλτα στο Αντιρατσιστικό. Γιά μιά ακόμα χρονιά η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Πρωτομαγιάς, καθώς οι πανεπιστημιακές αρχές δεν επέτρεψαν να γίνει στα Ηλίσια γιά το φόβο των επεισοδίων. Προσχηματική άρνηση, καθώς αποδείχτηκε ότι οι μπαχαλάκηδες είχαν άλλες δουλειές εκείνη την ημέρα...
Το σκηνικό, παρόμοιο με τις προηγούμενες χρονιές.΄Ενα πολύχρωμο πανηγύρι. Μουσικές, τραπεζάκια, κόσμος, κίνηση. Νεαρές μαύρες με πολύχρωμα φουστάνια, μαμάδες με τα παιδάκια τους (πολλά παιδάκια!), μέλη αριστερών οργανώσεων που μοίραζαν φυλλάδια, παρεμβάσεις,συζητήσεις, δημιουργία κολλάζ. Σουβλάκια, πολλά σουβλάκια, διεθνής κουζίνα (περιορισμένη φέτος), οικολογικά λουκάνικα με τέσσερα ευρώ το ένα (τρία την τελευταία μέρα) ωραιότατα. Φαγητά από διάφορες χώρες, πολύ φαλάφελ. Μπύρες, κρασιά, ρεμπέτικα, τζαζ και έθνικ ακούσματα. Γιάννης Χαρούλης υπέροχος, Βαγγέλης Γερμανός, Μάρθα Φριντζίλα, τύμπανα, ορχήστρες μεταναστών, ακυρώσεις συγκροτημάτων την τελευταία στιγμή. Χορευτικά από μετανάστες, θαυμάσια τα κοριτσάκια από την Αφρική την Κυριακή το βράδυ. Η Αριστερά με δεκάδες τραπεζάκια, εφημερίδες, προκυρήξεις, αφίσες. Η Gay and Lesbian κοινότητα παρούσα, κάτι ξεχασμένοι Χάρε Κρίσνα (πού βρέθηκαν αυτοί;), ο "σπόρος" με τους περίεργους καφέδες, το Indymedia, όλοι οι καλοί χωρούν. Στα τραπεζάκια των μεταναστευτικών οργανώσεων, δεκάδες μάσκες, στικάκια, κοσμήματα, κελεμπίες, παραδοσιακά είδη λαικής τέχνης. Ένας φίλος μετανάστης μουρμουρίζει κάτι γιά "μαγαζάκια", νευριασμένος.
Βιβλία, κόμικς, μπλουζάκια με διάφορα συνθήματα, δυστυχώς δεν κάνουν tattoo με χένα φέτος...
Δύο μουσικές σκηνές, ανάμεσα στις οποίες περιφέρεται κόσμος με μπύρες στο χέρι. Έλληνες καλλιτέχνες ανάμεικτοι με μουσικές του κόσμου. Κακός χαμός στα ρεμπέτικα, κυρίως από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Πάρτι το Σάββατο μέχρι το ξημέρωμα. Παιδότοπος γιά μικρά και μεγαλύτερα παιδιά. Προβολές, συζητήσεις, παρεμβάσεις, διαφωνίες.
Ένα ωραίο πανηγύρι. Όμορφα ήταν, καλά περάσαμε. Φάγαμε λουκάνικα, ήπιαμε τις μπύρες μας, χορέψαμε, σιγοτραγουδήσαμε, είδαμε φίλους και γνωστούς (λιγότερους από άλλες χρονιές είναι η αλήθεια). Όσο ωραία περνάγαμε σε διοργανώσεις τύπου womad, όπου γνωστοί και μη μουσικοί απόόλο τον κόσμο παρουσίαζαν παλιότερα τη δουλειά τους, συνοδευόμενοι από διεθνή μεζεδάκια και παραδοσιακά προιόντα. Καλά θα είναι και του χρόνου. Πάλι θα τα πιούμε, πάλι θα βρεθούμε, πάλι θα συζητήσουμε, πάλι θα χορέψουμε...
Το Αντιρατσιστικό τελείωσε. Και οι μετανάστες; Οι αλλοδαποί που μένουν στην Ελλάδα και με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες γειτονιές, τα ίδια ψιλικατζίδικα, τις ίδιες πλατείες, τις ίδιες πολυκατοικίες, στην πλειονότητά τους δεν ήταν εκεί, έτσι κι αλλιώς. Αυτοί αγωνίζονται καθημερινά γιά την επιβίωση, να στείλουν χρήματα στις οικογένειες που έχουν μείνει πίσω στην πατρίδα, να φτιάξουν μιά καλύτερη ζωή γιά τους ίδιους και τα παιδιά τους. Και γιά την πλειοψηφία από αυτούς, εκδηλώσεις τέτοιου είδους είναι πολύ μακριά από την καθημερινότητά τους, που ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να αλλάξει με μερικές ανώδυνες γιά το Κράτος συναυλίες και φεστιβάλ...