Ο Κανέλλος βρήκε σπίτι!

Όσοι τα τελευταία χρόνια κατεβαίνετε σε μεγάλες πορείςε και κινητοποιήσεις, σίγουρα έχετε πετύχει κάπου και τον Κανέλλο. Είναι ένα κανελλί (από κει προέρχεται και το όνομα του) "σκυλί του πολέμου", που παλιότερα δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη και έκανε απανωτά "ντού'ί στα ΜΑΤ, τους ασφαλίτες, τους ζητάδες και όσους κινούνταν γενικότερα εναντίον των διαδηλωτών. Πάντα πρώτος σε όλες τις πορείες, με τους αδαείς να αναρρωτιούνται "Μα καλά ποιανού είναι αυτός ο σκύλος και κατεβαίνει κάθε φορά;"
Ο Κανέλλος δεν ήταν κανενός. Τον είχαν βρει μικρό κουτάβι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου και απο τότε ο ίδιος θεωρούσε σπίτι του την Αρχιτεκτονική και φίλους του όσους κινούνταν εκεί γύρω, ιδιαίτερα αν τον τάιζαν κιόλας.
Μέχρι που τα χρόνια πέρασαν και ο Κανέλλος έχασε τη ζωντάνια του. Ορισμένοι "κύριοι καθηγητές" του Πολυτεχνείου που κόπτονταν δήθεν για την "καθαριότητα" του "ιερού" τους χώρου καλεσαν τη Φιλοζωική λέγοντας ψέμματα ότι ήταν αδέσποτος, με αποτέλεσμα να βρεθεί σε ένα σύγχρονο "στρατόπεδο συγκέντρωσης ζώων" στο Μαρκόπουλο.
Η κινητοποίηση των φοιτητών που τον πρόσεχαν και τον αγαπούσαν ήταν άμεση. Μόλις ανακάλυψαν ότι ο Κανέλλος είχε εξαφανιστεί απο το προάυλιο του Πολυτεχνείου ρώτησαν και έμαθαν τι είχε συμβεί. Στη συνέχεια πήγαν και τον πήραν πίσω, ενώ κάποιοι απο αυτούς ανέλαβαν να τον πάνε στο γιατρό και να αναλάβουν τη θεραπεία και τη διατροφή του. Τελευταία συνάντησα κάποιον από τους φοιτητές που μου είπε ότι ο φόβος και ο τρόμος των μπάτσων φιλοξενείται πλέον σε σπίτι. Έχει αρχίσει ξανά να περπατάει μετα δυσκολίας, παίρνει και κιλά σιγά σιγά, αλλά του λείπει αυτό που πάντα θεωρούσε σπίτι του, το Πολυτεχνείο!
Τουλάχιστον, έστω κι έτσι, ο Κανέλλος συνταξιοδοτήθηκε και μπορεί να περάσει τις τελευταίες του μέρες με αξιοπρέπεια, ανάμεσα σε ανθρώπους που τον προσέχουν και τον αγαπάνε. Γιατί βέβαια, δεν ήταν λίγα τα σκυλιά που έχουν συνδέσει την παρουσία τους με τους κοινωνικούς αγώνες αλλά στα γεράματα αφέθηκαν στην τύχη τους.
Για παράδειγμα, ο "Καραμανλής", ένας ωραίος μαύρος σκύλαρος που πήρε το όνομα του από τα... χαρακτηριστικά φρύδια του. Σκύλος με χαρακτήρα και προσωπικότητα, που μάλιστα με είχε διασώσει κάποιο ξημέρωμα Κυριακής από έναν ηλίθιο. Περίμενα σε κάποια στάση λεωφορείου να περάσει οτιδήποτε θα με πήγαινε πιο κοντά στο σπίτι μου, (πού λεφτά για ταξί...) όταν ενας τύπος με κάμπριο και τα σκυλάδικα στο τέρμα έρχεται και αρχίζει να μου λέει διάφορα πρόστυχα.
-Άντε ρε φύγε απο δω, του λεώ, για να εισπράξω το ειρωνικότατο "Γιατί δηλαδή , άμα δε φύγω τι θα μου κάνεις;"
Δεν ήθελε και πολλά ο Καραμανλάκος που με είχε πάρει απο πίσω. Βγαίνει κάτω από το παγκάκι που (νόμιζα ότι) κοιμόταν, στυλώνει τα πόδια, γουρλώνει τα μάτια και αρχίζει ένα γρύλλισμα με τα δόντια να τρίζουν, που ο "μάγκας" χέστηκε πάνω του και γκάζωσε πριν τον αρπάξει το "αιμοβόρο κτήνος" που βέβαια ποτέ δεν πείραζε ούτε μύγα! Περιττό να πω βέβαια, ότι την άλλη μέρα με τα πενιχρά μου οικονομικά τον πήγα στα σουβλάκια ενώ την κονσέρβα του που και που την είχε εξασφαλισμένη. Δυστυχώς όμως, τα ίχνη του Καραμανλή χάθηκαν και κανείς δεν έμαθε τι απέγινε.
Ένας άλλος σκύλος - μορφή ήταν ο Μπλάκυ. Κατάμαυρος, νευρικός, η αλήθεια είναι ότι καμιά φορά πάνω στους καυγάδες έριχνε και καμιά δαγκωνιά σε φίλους κατά λάθος. Το σκύλο αυτό, κυριολεκτικά τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ κάτι "παλικάρια" απο το 5ο Αστυνομικό Τμήμα. Έκανε το "λάθος" να τους γαυγίσει όταν πήγαν να κάνουν εξακρίβωση στοιχείων σε κάτι παιδιά που τον πρόσεχαν και τριγύριζαν ασκόπως στο λόφο του Στρέφη...
Πιο τυχερός από όλους ήταν ο Σκάμπι. Αφού πέρασε μια γεμάτη ζωή στα οδοφράγματα και γέμισε τα Εξάρχεια με μικρούς "Σκαμπούληδες" και "Σκαμπούλες" (ήταν και παραγωγικότατος ο μπαγάσας...) τελικά τον υιοθέτησε κάτοικος της περιοχής. Όμως ούτε αυτός μπόρεσε να ξεπεράσει το σοκ ότι ήρθαν νέοι σκύλοι στην περιοχή και τον ανάγκασαν να αποσυρθεί από αγαπημένα του "στέκια" που με τόσο κόπο και δαγκωνιές τα είχε δικαίως κατακτήσει...

Εκλογικός εφιάλτης...

Πρωί της Κυριακής των εκλογών κι εγώ κοιμάμαι μακαρίως προκειμένου να συνέλθω από το ξενύχτι του Σαββατόβραδου. Ξαφνικά όμως, μια φωνή απο το δρόμο έρχεται να διαταρράξει τον ύπνο μου.
-Ο παλιατζής! Όλα τα παλιά αγοράζω!
Που βρέθηκε τώρα αυτός; σκέφτομαι και γυρίζω πλευρό. Καλού κακού, βάζω και το κεφάλι κάτω απο το μαξιλάρι.
Εγώ λοιπόν, όταν κοιμάμαι έχω μια ιδιαιτερότητα. Αν κάποιος θόρυβος με ενοχλήσει, δεν αργώ να τον ενσωματώσω στο όνειρο που βλέπω. Αυτό ακριβώς συνέβη και σήμερα. Δεν είχα προλάβει να κλείσω τα μάτια μου και νάσου τον παλιατζή να φωνάζει μέσα πια στο όνειρο μου.
-Ο παλιατζής! Όλα τα παλιά αγοράζω! Όνειρα για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, απαρχαιωμένες ιδεολογίες, περί δικαιοσύνης, ισότητας, προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξασφάλισης αξιοπρεπεούς δουλειάς και σύνταξης!
-Ο παλιατζής! Οράματα για μια εκπαιδευση που θα προωθεί τη γνώση και όχι την παπαγαλία! Ιδέες περι της προστασίας των ζώων και του περιβάλλοντος! Παλιά σηματάκια ειρήνης, κόκκινες και μαύρες σημαίες, σφυροδρέπανα! Αισθήματα όπως η αλληλεγγύη στους μετανάστες και σε όσους διώκονται για τις ιδέες και τη δράση τους ενάντια στην καταπίεση ανθρώπου απο άνθρωπο, παλιές ντουντούκες, παλιά συνθήματα, προκυρήξεις που μιλούσαν για έναν άλλο καλύτερο κόσμο, όλα τα παλιά αγοράζω!
Παλιές ιδέες, παλιούς αγώνες, ώρες συλλαλητηρίων, απεργιών, αφισοκολλήσεων μέσα στο σκοτάδι, άγριων συγκρούσεων στους δρόμους, εκεί όπου ο ιδρώτας μύριζε δίκιο και φωτιά αγοράζω!
Ανοιξα (στο όνειρο πάντα) το παράθυρο του σπιτιού και τι να δω!
Δεκάδες άνθρωποι είχαν πλησιάσει τον παλιατζή και του πουλούσαν το παρελθόν τους. Κι η αλήθεια είναι ότι αυτός τους αποζημίωνε γενναιόδωρα. Για κάθε σκονισμένο σεντούκι με αναμνήσεις, ελπίδες και οράματα, τους έδινε όμορφα δωράκια. Κοστούμια με γραβάτες, ακριβοπληρωμένες θέσεις εργασίας, αυτοκινητα κάμπριο και μεζονέτες, σε περιοχές που ακόμα μύριζαν τα αποκαΐδια.
Έκλεισα το παράθυρο σχεδόν αμέσως. Νάσαι καλά παλιατζή, αλλά εγώ δεν πρόκειτια να σου δώσω τίποτα. Είναι ακριβά τα όνειρα μου και δεν τα ξεπουλάω. Και μόλις τελειώσει πάλι το εκλογικό πανηγυράκι, θα ξαναπάρω τους δρόμους προκειμένου να βρεθώ ξανά στο μεγάλο γλέντι των καθημερινών διεκδικήσεων...

Ούτε στη Χούντα!

Την περασμένη Δευτέρα, ανηφόρισα κι εγώ με την παρεα μου προς το θέατρο Βράχων στο Βυρωνα, προκειμένου να απολαύσω τους Χαϊνηδες και τους φίλους τους σε μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν δώσει τον τελευταίο καιρό.
Ο κόσμος πολύς και ενθουσιασμένος, τραγουδούσε και χόρευε στις κατάμεστες κερκίδες του θεάτρου αλλά και κάτω απο τη σκηνή. Ο Αποστολάκης μέσα στην καλή χαρα, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Μαζί τους, γνωστοί και μη εξαιρεταίοι ερμηνευτές και τραγουδοποιοί, όπως ο Ψαραντώνης, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Μίλτος Πασχαλίδης, η Μάρθα Φριντζίλα, ο Παναγιώτης Λάλεζας, ο Γιάννης Χαρούλης... Ο καθένας τραγούδησε τα γνωστα κομμάτια του συγκροτήματος, ο κόσμος στις εξέδρες χόρευε και συνόδευε τους ερμηνευτές και το κέφι είχε φτάσει στο κατακόρυφο.
Όλα καλά κι ωραία, μέχρι τις δώδεκα το βράδυ, που όλοι οι καλλιτέχνες είχαν βγεί επί σκηνής και το συγκρότημα έπαιζε Κρητικά κομμάτια. Τότε, την ώρα του βρυκόλακα, και χωρίς καμία προειδοποίηση, κάποιοι "κύριοι" έκλεισαν στα καλά καθούμενα φώτα και μικρόφωνα! Έκπληκτοι οι παρευρισκόμενοι αρνήθηκαν να φύγουν απο τις θέσεις τους και άρχισαν να διαμαρτύρονται για την κατάσταση. Όμως οι υπεύθυνοι της συναυλίας αρκέστηκαν να αναβοσβήνουν τα φώτα στην προσπάθεια να διώξουν όσους είναν αντιρρήσεις για την κυριολεκτικά πραξικοπηματική αυτή ενέργεια. δεν τους πτόησε ούτε το κλίμα που επικρατούσε, ούτε το γεγονός ότι ο κόσμος μέχρι εκείνη την ώρα τραγουδούσε και χόρευε, ούτε βέβαια σκέφτηκαν ότι το να κλείνουν τα μικρόφωνα κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε εκδήλωσης αποτελεί τη χειρότερη μορφή λογοκρισίας απο όπου και αν προέρχεται. Και βέβαια, για σεβασμό στο έργο των καλλιτεχνών που εκείνη τη βραδυά είχαν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό, ούτε λόγος να γίνεται. Η στοιχειώδης ευγένεια, φαίνεται ότι δεν αποτελεί προσόν των συγκεκριμένων υπαλλήλων, που με πρόσχημα τη "διατάρραξη της κοινής ησυχίας" δε δίστασαν να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους χιλιάδες μουσικόφιλους που διασκέδαζαν προκειμένου να πάνε μια ώρα αρχίτερα στα σπιτάκια τους!
Άραγε ποιός ευθύνεται για το χάλι αυτό; Τι λέει ο Δήμος; Οι διοργανωτές πώς μπορούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα;
Οι Χαΐνηδες πάντως, έδειξαν ότι δε μασάνε από καταστολή. Συνέχισαν το πρόγραμμα τους για λίγο ακόμα, χωρίς καλώδια και φώτα, με τους χιλιάδες θαυμαστές τους να τραγουδούν μαζί τους, να χορεύουν και να χειροκροτάνε.
Όσο για τους υπεύθυνους της Δημοτικής Αρχής, το σίγουρο είναι ότι οι κάτοικοι του Βύρωνα και ψηφοφόροι τους που ήταν εκεί, στις επόμενες εκλογές θα θυμηθούν τη συναυλία που διακόπηκε. Θέλω να ελπίζω ότι τότε, θα τους "περιποιηθούν" κατάλληλα...

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ

Την έκανα και φέτος την καθιερωμένη βόλτα στο Αντιρατσιστικό. Γιά μιά ακόμα χρονιά η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Πρωτομαγιάς, καθώς οι πανεπιστημιακές αρχές δεν επέτρεψαν να γίνει στα Ηλίσια γιά το φόβο των επεισοδίων. Προσχηματική άρνηση, καθώς αποδείχτηκε ότι οι μπαχαλάκηδες είχαν άλλες δουλειές εκείνη την ημέρα...
Το σκηνικό, παρόμοιο με τις προηγούμενες χρονιές.΄Ενα πολύχρωμο πανηγύρι. Μουσικές, τραπεζάκια, κόσμος, κίνηση. Νεαρές μαύρες με πολύχρωμα φουστάνια, μαμάδες με τα παιδάκια τους (πολλά παιδάκια!), μέλη αριστερών οργανώσεων που μοίραζαν φυλλάδια, παρεμβάσεις,συζητήσεις, δημιουργία κολλάζ. Σουβλάκια, πολλά σουβλάκια, διεθνής κουζίνα (περιορισμένη φέτος), οικολογικά λουκάνικα με τέσσερα ευρώ το ένα (τρία την τελευταία μέρα) ωραιότατα. Φαγητά από διάφορες χώρες, πολύ φαλάφελ. Μπύρες, κρασιά, ρεμπέτικα, τζαζ και έθνικ ακούσματα. Γιάννης Χαρούλης υπέροχος, Βαγγέλης Γερμανός, Μάρθα Φριντζίλα, τύμπανα, ορχήστρες μεταναστών, ακυρώσεις συγκροτημάτων την τελευταία στιγμή. Χορευτικά από μετανάστες, θαυμάσια τα κοριτσάκια από την Αφρική την Κυριακή το βράδυ. Η Αριστερά με δεκάδες τραπεζάκια, εφημερίδες, προκυρήξεις, αφίσες. Η Gay and Lesbian κοινότητα παρούσα, κάτι ξεχασμένοι Χάρε Κρίσνα (πού βρέθηκαν αυτοί;), ο "σπόρος" με τους περίεργους καφέδες, το Indymedia, όλοι οι καλοί χωρούν. Στα τραπεζάκια των μεταναστευτικών οργανώσεων, δεκάδες μάσκες, στικάκια, κοσμήματα, κελεμπίες, παραδοσιακά είδη λαικής τέχνης. Ένας φίλος μετανάστης μουρμουρίζει κάτι γιά "μαγαζάκια", νευριασμένος.
Βιβλία, κόμικς, μπλουζάκια με διάφορα συνθήματα, δυστυχώς δεν κάνουν tattoo με χένα φέτος...
Δύο μουσικές σκηνές, ανάμεσα στις οποίες περιφέρεται κόσμος με μπύρες στο χέρι. Έλληνες καλλιτέχνες ανάμεικτοι με μουσικές του κόσμου. Κακός χαμός στα ρεμπέτικα, κυρίως από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Πάρτι το Σάββατο μέχρι το ξημέρωμα. Παιδότοπος γιά μικρά και μεγαλύτερα παιδιά. Προβολές, συζητήσεις, παρεμβάσεις, διαφωνίες.
Ένα ωραίο πανηγύρι. Όμορφα ήταν, καλά περάσαμε. Φάγαμε λουκάνικα, ήπιαμε τις μπύρες μας, χορέψαμε, σιγοτραγουδήσαμε, είδαμε φίλους και γνωστούς (λιγότερους από άλλες χρονιές είναι η αλήθεια). Όσο ωραία περνάγαμε σε διοργανώσεις τύπου womad, όπου γνωστοί και μη μουσικοί απόόλο τον κόσμο παρουσίαζαν παλιότερα τη δουλειά τους, συνοδευόμενοι από διεθνή μεζεδάκια και παραδοσιακά προιόντα. Καλά θα είναι και του χρόνου. Πάλι θα τα πιούμε, πάλι θα βρεθούμε, πάλι θα συζητήσουμε, πάλι θα χορέψουμε...
Το Αντιρατσιστικό τελείωσε. Και οι μετανάστες; Οι αλλοδαποί που μένουν στην Ελλάδα και με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες γειτονιές, τα ίδια ψιλικατζίδικα, τις ίδιες πλατείες, τις ίδιες πολυκατοικίες, στην πλειονότητά τους δεν ήταν εκεί, έτσι κι αλλιώς. Αυτοί αγωνίζονται καθημερινά γιά την επιβίωση, να στείλουν χρήματα στις οικογένειες που έχουν μείνει πίσω στην πατρίδα, να φτιάξουν μιά καλύτερη ζωή γιά τους ίδιους και τα παιδιά τους. Και γιά την πλειοψηφία από αυτούς, εκδηλώσεις τέτοιου είδους είναι πολύ μακριά από την καθημερινότητά τους, που ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να αλλάξει με μερικές ανώδυνες γιά το Κράτος συναυλίες και φεστιβάλ...