Παλιότερα,, όταν βγαίναμε στα μπαράκια και γνωριζόμαστε με καινούριο κόσμο, μετά τις απαραίτητες συστάσεις η πιο συνηθισμένη ερώτηση ήταν «Τι ζώδιο είσαι;»
Έτσι, για να ξεκινήσει η συζήτηση και να έχουμε κάτι να σχολιάζουμε. Όχι ότι η προσωπικότητα κάποιου διαμορφωνόταν από το ζώδιο του.
Τώρα, (να φταίει άραγε και η οικονομική κρίση;) η πρώτη ερώτηση που μου κάνουν συνήθως είναι αυτό το πεζό «Τι δουλειά κάνεις;» Συνήθως απαντάω «περιφέρομαι»..

Κανείς πλέον δε ρωτάει τι ονειρεύομαι, τι μου αρέσει, τι με χαλάει, ποιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα , που πήγα τελευταία φορά διακοπές κι αν προτιμώ τις γάτες από τους σκύλους ή τα πουλιά. (μεταξύ μας, όλα τα λατρεύω).

Να υποθέσω ότι προσπαθούν όλοι να δουν πόσο κερδίζω κάθε μήνα; Τι να πω.. Αυτή η έλλειψη φαντασίας με κουράζει… Να υποθέσω ότι φτάσαμε πλέον ως χώρα σε τέτοιο σημείο που το πιο ενδιαφέρον στοιχείο κάποιου είναι η δουλειά του, άν καταφέρει τελικά να εξασφαλίσει δουλειά; Να μη μπορούμε να συζητήσουμε για μουσική, εικόνες, όνειρα, επιδιώξεις, και να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για το πόσα παίρνει ο καθένας μας με τη σχετική πάντα γκρίνια περί κρίσης; Και μάλιστα, σε περιβάλλον που υποτίθεται ότι βρισκόμαστε για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα…

Δε θέλω να γκρινιάζω κι εγώ, αλλά πραγματικά αναπολώ την περίοδο του «Τι ζώδιο είσαι:»

Βγήκα χθες σε ένα μπαράκι που είχε κάποιος φίλος ψιλογενέθλια. Τον είχαν πιάσει τα υπαρξιακά του γιατί μεγάλωσε άλλο ένα χρόνο και δεν κατάφερε να πετύχει όλους τους στόχους που είχε βάλει στον εαυτό του την προηγούμενη χρονιά, πήγα κι εγώ για ένα ποτό να τα πούμε κιόλας. Από δίπλα ένας τύπος που απ’ ότι κατάλαβα εκείνο το βράδυ είχαν γνωριστεί.

Λέμε τα δικά μας, σε κάποια στιγμή ρωτάει ο φίλος: «Ωραία ρε Νυχτερίδα, λες ότι η ζωή δεν είναι ρουτίνα, εσύ τι πρωτότυπο έκανες σήμερα;» Πετάγεται ο δίπλα και κάνει την ερώτηση που σκοτώνει!

- ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΟΠΕΛΙΑ;

-Πιανίστρια σε μπουρδέλο, του απαντάω! (όσοι ξέρουν το σχετικό ανέκδοτο κατάλαβαν…)

- Α! Δηλαδή είσαι μουσικός; Έχεις και πτυχίο Ντικτέ;


Τι ωραίες που ήταν οι εποχές του «Τι ζώδιο είσαι»…

Αφιερωμένο στις δημοτικές εκλογές

Ένα δωδεκάχρονο παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει τον μπαμπά του:
- Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;
Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
- Κοίταξε παιδί μου... Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας. Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι.
Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.
Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν. Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλoν της χώρας.
Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.
Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα, ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί...
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στην μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός! Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους...πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!! -
"Τι να κάνω;", σκέφτεται, "να ξυπνήσω την μαμά; θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια, να διακόψω τον μπαμπά; ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει το μωρό;;;, εγώ δεν ξέρω να το κάνω..." Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο.
Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στον γιο:
- Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;
- Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
- Και τι συμπέρασμα έβγαλες;
- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη αδιαφορεί, και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!!